şehir dışında okumak

hakikaten zor işmiş. bulduğun yemeği bi daha bulamam diyip kırıntısına kadar gömmekmiş. he para mı, çölde bir mecnunum şu an.

büyüdüğünü hissettiren olaylardan

çok yemek seçen bir insandım şu an yemek olmayan şeyleri yiyebilir miyim diye seçim yapıyorum

artık her işimi kendim hallettiğim için bir bok sanıyorum kendimi

çamaşırı ütüsü yemeği bulaşığı temizliği derken okula gidemiyorum.

madem zorlanıyorsunuz enderun mektebine gideydiniz. daha iç cephe kalıyor. başlık tam şeyetmiyor. üniversiteyi mi, liseyi mi neyi? yoksa yerleşke toki'yi geçince bi 10km daha mı ilerde? bence güzel değerlendirilebilecek bir imkan.

hayatıma yön vermemdeki en büyük etken. yaşınla yaşadıkların arasındaki ince çizgiyi oluşturur. insanlara tahammül etmeyi öğrenirsin. seni mutlu eden şeyler basitleşmeye ve hayattan zevk almaya, elindekiyle yetinmeye başlarsın. hem maddi hem manevi olarak kendi kendine yetmeyi öğrenirsin. mükemmeldir..

4 yıldır şehir dışındaydım ve bi 4 yılda şehir dişınca okuycam gibi gözüküyor. zor iş her açıdan. allah okuyanların yardımcısı olsun ne diyim.

üniversite dolayısıyla geldiyseniz, kazandığınız bir şey olduğu için alışabilirsiniz. ya ben ne yapayım? adana'da bir sene sınava hazırlanıp bir bok yapamayıp, ailemi adana'da bırakıp ankaraya kuzenimin yanında sınava hazırlanmaya gelen ben ne yapayım? size belki güzel bir zorluk var ama benim ki cidden boka sarıyor be...

kendini gelistirirsin,bir birey olduğunun farkına varırsın ama her daim açsın be.

ayaklar üzerinde nasil durulur sorusunun cevabıdır.

hayatın tozpembe olmadığını öğreniyor insan

hayatın tozpembe olmadığını öğreniyor insan

kredi kartı borclarının zirveye tırmanmasını ziraat bursunun hızla suyunu çekmesini sağlayan durum.

sevdiğini şehir dışına yollamak kadar zor değildir. belki de zordur. banane ben kendi üzüntümü düşünüyorum bencilim.

güzel bir olaydır. kendi ayaklarının üzerinde durmayı öğrenirsin, artık hastaneye veya herhangi bir yere tek başına gitmeyi öğrenmiş olursun bu da "ya ben gerçekten büyüdüm artık her işimi kendim yapabilirim" düşüncesini oluşturur beyninde ve dolayısıyla kendine olan güveni gelişir insanın. bide gittiğin şehirde ailen olabilecek dostlar buldun mu misss. ben oda arkadaşıma "edirnedeki ailem" diyorum mesela. gerçekten öyle. kötü olduğunuzda, hasta olduğunuzda, gece acil bişey olup dışarı çıkmanız gerektiğinde yanınızda olabilecek bi kişi yeter size.

yaşadığın şehir de okumak en iyisidir. ev islerin yapılıyor yemek derdin yok. sehri biliyorsun daha ne olsun. tabi bu durum yaşadığın şehri seviyorsan keyif verir.

kendını gelıstırmek ıcın en güzel yol ama zorluklarıda var bı bıleklık aldım dun 5 lıraydı abi 3 lıra yap alıyım dedım oyle aldım dısarıda gezmeyı cok seven ben masraf olmasın dıye aparttan cıkmıyorum basına bı sey gelse sana yardım etcek kımsen yok ama deneyın yanı tek basınıza okumak sizi eminolun daha ıyı bı ınsan yapacaktır

istersen dünyanın en güzel yerinde oku nerden geldim bu aq yerine diye sorgulatır

bir insanın hayatı anne ve baba olmadan nasıl sürdürebilirim sorusuna cevabı en acı şekilde bulma çabası. şu bir gerçek ki gelişme evresinin en önemli noktalarından birisi. ben yollanan harçlığı 1 hafta da yedikten sonra 2 hafta aç nasıl yaşanır bu şekilde öğrendim.

şehir dışında okudum. yeri geldi parasız kaldım yeri geldi yol parası bulamadığım için ankaranın ayazında yürüyerek okula gitmek zorunda kaldım. hasta olduğum zaman kendi kendimi tedavi etmeye çalıştım. dertlerim ile tek başıma mücadele ettim. şu an okul bitti tekrar yaşadığım şehre geri geldim kendimi boşlukta hissediyorum. herkes okuluna giderken senin boş boş gezmen çok koyuyor be sözlük.

şehir dışında okunur okunmasına ama antalya'dan sivas'a okumaya gidilmez amk yaz ile kış arasında 60° fark var amk

baban arayıp paran var mı oğlum diye sorduğunda sırf zor duruma düşmesinler diye olmadığı halde var demektir. eşşek gibi bir hafta önce aldığın krediyi iddaa ya basarsan ne diyeceksin amk.. milletten borç isteme çok zor be. amk kötü günlerdi bitti şükür

şehir dışında okumuyorum diyemiyorum çünkü edirneye sınırımız 4km aga avcılar kampüs beladır içindekiler daha çok sjsmcködlx

çok yemek seçen bir insanken önüne ne çıkarsa koşulsuz şartsız yiyen bi insana dönüşmek

valiz hazırlamaktan nefret etmek

en güzel yanı eve dönüş kısmı

bir nevi tek başına yaşamayı öğrenmek.

kendi başının çaresine bakmayı öğreniyorsun bir şekilde. insanı şekillendirir bu durum.

paralı olduğu kadar parasızken de arkadaşlarınızla şehrin keyfini çıkartabıleceğiniz bir durum

nice sancılı ergenliğiyle başa çıkmaya çalışan gençlerin survivor'ıdır.

çok saçma bi oda arkadaşına sahip olabileceğini durum

hayatımda ki en büyük şanslarımdan biri şehir dışında okurken onu tanıyıp onu sevmemdi.

of sokakları evime çıkmayan sokuk bi şehirde yatağımı özlerken nasıl yaşayacağım a c a b a inşallah bi berkecan bulur bütün uni hayatımı emikletirim gg.

para mı? para yooookk.

insan nasıl 3 5 yılda kendini tanimayacak hale gelir ögreniceksiniz. umarım iyi yönde gerçeklesir.

be bok yiyeceğim acaba.

imkaniniz varsa gidin dışarıda okuyun bazı şeyleri tek başına yapabilmeyi öğrenin.

sizin için bir tecrübe, hayata bir adım ve zorluklarka mücadele etmeyi öğrenme süreciniz olucaktır. yapamam demeyin çatır çutur yaparsınız. o zorlukların yanında tadından yenmez anılar birikiyor.

hasta olmamayı öğreniyorsunuz mesela çünkü tek başınasınız ve siz hasta olduğunuzda nazınızı çeken olmuyor onu geçtim hastaneyle uğraşacak enerjiniz olmuyor. kendinize daha çok dikkat ediyorsunuz. hesap kitap öğreniyorsunuz çünkü her para bittiğinde baba para gönderir misin demek bir yerden sonra batmaya başlıyor size biraz daha idareli kullanmayı öğreniyorsunuz. zamanı kullanmayı öğreniyorsunuz hele ki istanbul ise okuduğunuz şehir maalesef 10 dakika daha uyuyayım anne nazınız orada olmuyor çünkü o 10 dakika sizi bi trafiğin içine sürükleyip iki dersi ekmenize sebebiyet verebiliyor. sonra o ağız burun kıvrılan yemekleri özlüyorsunuz. çünkü bir yerden sonra o pizzlara sizin mideyi alt üst ediyor bıkıyorsunuz. size şöyle diyeyim bir sene sonunda yazın eve gittiğimde sulu yemek istiyorum fasülye yemek istiyorum diye ağlıyordum. ben aslında çok yemek seçen birisi değilim severim sebzeyi falan filan fastfood da severim ama yani arıyor insan gerçekten bi sıcak yemeği arıyor.. babam özellikle istiyordu şehir dışında okumamı hayatı gör diyordu hayatı da gördüm zaman zaman ebemi tersten de gördüm. o yüzden imkanınız var ise siz de istiyorsanız şehir dışını seçin. ama kendinize de dikkat edin. şakaya gelmiyor bu işler. yazımı devir kötü..... lafımla sonlandırıyorum.

çok uzakta olmadığı sürece bi sorun teşkil ettiğini düşünmüyorum

1 2 kişilik yurt fiyatları ne kadardan başlar ne kadar olabilir en fazla bilgisi olan var mı ya aydında okuyucam

lisenin ilk 3 yılını şehir dışında yatılı okudum açlıktan bi gün oda arkadaşımla arko'nun orman meyveli kreminin tadına baksak mı diye ciddi ciddi düşündük

3 yildir sehir disinda okuyorum . 3 yildir yurttaydim bu sene yaz okulu icin eve ciktik haftalardir makarnaya ekmek baniyorum. ekmek arasi makarna yiyen bir abiye sitem etmistim biliyorum bunlar hep ondan ozetle yemek yapamiyorsaniz eve cikmayin

ilk başta tercihe yazınca "oh ne güzel amınakoyim tek başıma kafam rahat" denilen ama baska şehre sizi ilk bıraktıklarında "noluyo lan" hissiyatı veren durum, ilk bir aydan sonra paranızın bittiğini karnınızın hiç bir zaman tam doymadığını anladığınız zaman o arkasından laf ettiğiniz babanızı "öff git başımdan" dediğiniz annenizi mumla arayacaksınız. hastaneyi mesken tutacak (1 yıldır şehir dışındayım, 18 yaşıma kadar 1 kez hastaneye gittim geçen sene 4 kez) hastalığınızda önünüze hemen gelen sıcak çorbayı bulamayacaksınız. şehir dışını yazarken bu yazdıklarımı okuyarak 2 kez düşünün.

liseden beri şehir dışında okuyorum 6-7 yıldır kendi evime misafir gibi gelip gidiyorum. kendi yatağımı yadırgıyorum daha ne olsun

bilmillahirrahmanirrahim. allahım sen aç açıkta bırakma. allahım sen utandırma. (bkz: götü başı dağıtmaya azırmıyız ) edirneye gidiyorum da. gg eyy sözlük :*

hem özlem duygum tavan yapıyor hem de değer bilmeyi ve şükretmeyi öğreniyorum :) haa birde asker gibi hissediyorum lan ne zaman annemleri görmeye evime gelsem annemin bi arkadaşı "havlu ve para" getiriyor. mükemmel bişiiiyyyy yaaaaaa

yedik o boku çoğu insan gibi. orda kazandığım bikaç kişi haricinde zaman, para, psikoloji ve hayat kaybı benim için. ha bidaha gider misin de giderim orası da ayrı bi durum şimdi

artık eve gitmek istemiyorum. güzel ama aynı zamanda çok kötü bişey. maddi manevi etkileniyorsunuz.